Ο ιστός.

Λίγο έξω από τα όρια τις σύγχρονης Θεσσαλονίκης,  σε έναν κήπο, αργά το απόγευμα με τον ήλιο να δύει δίνοντας ένα μαλακό φως, ένα φως που χρυσίζει, φέρνοντας στον νου μου τους στοίχους κάποιου ποιήματος, Εκεί μέσα στη φύση και στην ηρεμία που κυριαρχεί ένας ιστός αράχνης ανάμεσα στα σκουριασμένα κάγκελα τις αυλόπορτας,
Που είναι η αράχνη άραγε, τι να απέγινε,
Ένα θαύμα τις φύσης ο ιστός ή είναι ο δημιουργός του ιστού το θαύμα αυτό πότε δεν αποφάνθηκα.