Με προβλημάτισε πολύ ο τίτλος αυτής της ανάρτησης προσπαθώντας να εκφράσω τις σκέψεις μου.
Την ώρα του μεσημεριανού καφέ που είχα την παλαιά παραλία τις πόλης μας, παρακολουθούσα τον κόσμο να περνάει, έχοντας στον νου μου τις εικόνες που κράτησα στην διαδρομή μου από τον Λευκό Πύργο μέχρι το καφέ.
Σκεφτόμουνα τους μαύρους, πόσοι πολλοί που είναι, καθαροί με σιδερωμένα καινούργια ρούχα, φρεσκοξυρισμένοι, ψάχνοντας για πελάτη, χωρίς άδεια παραμονής στην Ελλάδα προφανώς, χωρίς άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος και να μην τους ελέγχει κανείς (όπως θα συνέβαινε σε εμένα εάν ήμουν στη θέση τους ως Έλληνα).
Τι πέρασαν μέχρι να έρθουν εδώ; Τι πέρανε κάθε μέρα;
Ανισότητα μεταξύ Ελλήνων και πολιτών τις Ευρωπαϊκής Ένωσης και των λοιπών νόμιμων εργαζόμενων στην χώρα. Αντιδημοκρατικό αλλά ανθρώπινο, την ώρα που κάποιοι τους εκμεταλλεύονται παρέχοντας τους καταφύγιο, στέγη και εργασία σε μία ξένη χώρα;
Μακάρι να μπορούσαμε να βοηθήσουμε όλο τον κόσμο. Αδύνατον!
Τι λυπηρό!
Το πρόσωπο τις κυρίας τα λέει όλα όσα θα μπορούσα να πω στην συνέχεια.
Η εικόνα τα μιλάει από μόνη τις.
