Φωτογραφίζω το μνημείο από τότε που άρχισα να εξασκώ αυτή τη τέχνη, και κράτησα κάποιες εικόνες τις οποίες σας παρουσιάζω εδώ.
Ο εικόνες αυτές έχουν ως επίκεντρο όχι τόσο το μνημείο αυτό καθ αυτό, αλλά το μέρος του μνημείου που κυριαρχεί ο βασιλέας με τον φίλο του Βουκεφάλα.
Και αυτό διότι έτσι αισθάνομαι προς το παρόν και το ενδιαφέρον ανάγλυφο τις μάχης με τους Πέρσες ναι μεν με ελκύει, με δυσανασχετεί όμως η παρουσία των γκράφιτι επάνω του και μου κόβει την εικόνα και δεν μπορώ να πλησιάσω με την μηχανή μου, ίσως μία κοντινή αφαιρετική να ήταν η λύση στο πρόβλημα μου αυτό, αλλά προς το παρόν δεν συμβιβάζομαι και δεν μου βγαίνει!
Επίσης κοιτάζοντας το μνημείο σκέφτομαι πάντα το πρόσωπο Αλέξανδρος, την ιστορία του, και μετά φωτογραφίζω προσπαθώντας να εμπνευστώ από την καταπλικτική αυτή ιστορία.
Και περιληπτικά προσθέτω κάτω από τις φωτογραφίες μου, τις σκέψεις μου και αυτά που συνήθως μου έρχονται στη θύμηση μου από τα βιβλία που έχω διαβάσει, πριν κάνω το "κλικ".
Ο λόγος της παρουσίασης φωτογραφικού υλικού του μνημείου είναι η επέτειος του θανάτου του Αλέξανδρου,
Η μνήμη είναι κάτι χρήσιμο, ιδιαίτερα σε μία κρίσιμη εποχή για την Ελλάδα καθώς η οικονομική και κοινωνικοπολιτική κρίση ταλανίζει τη χώρα. Και αυτό γιατί ο Αλέξανδρος είναι αυτό που Ελλάδα χρειάζεται πάντα.
Και αυτό είναι ένας από τους λόγους που κάνει τον Αλέξανδρο επικίνδινο ακόμη και σήμερα, 2300 χρόνια μετά τον θανατό του.
Πρόκειται ίσως για τον πιο συκοφαντημένο άνθρωπο που έζησε μέχρι σήμερα, αυτό το γνωρίζω. Και αυτό το γράφω διότι γνωρίζω πολύ καλά πιστεύω, σχεδόν άριστα θα έλεγα, την ιστορία του και την φήμη που έχει σήμερα.
Μία φήμη η οποία έχει πολλά πρόσωπα. Πρόσωπα ανιστόρητα, καθώς δεν συμφωνούνε με τα ιστορικά βιβλία, με τις πηγές δηλαδή.
Συχνά ακούω ότι " ο καθένας ότι θέλει γράφει" σε μιά προσπάθεια δικαιολόγησης της αμφισβήτησης τις ιστορίας' και έτσι είναι, ο καθένας ότι θέλει γράφει, αλλά ποιός είσαι εσύ ερωτώ, που θα κρίνεις τον άλλον, θα κρίνεις την ακεραιότητα και το ήθος του κάθε συγγραφέα;
Φωτογράφος είμαι, ναι, αλλά αυτό δεν μου αφαιρεί το λόγο και το δικαίωμα να έχω πολιτικό λόγο ως πολίτης - φωτογράφος, και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέματα που φωτογραφίζω.
Εξάλλου η τέχνη έχει τον δικό τις σκοπό και αυτός ο σκοπός είναι να προσφέρει στους ανθρώπους πολιτισμό.
Όπως πολιτισμό προσέφερε και ο Αλέξανδρος στους ανθρώπους!
"Αλέξανδρος ότι το γένει προς πατρός μέν ην Ηρακλείδης από Καράνου, προς δε μητρός Αιακίδης από Νεοπτόλεμου, των πάνυ πεπιστευμένων εστί"
Πλούταρχος.
Ήρεμος και ρωμαλέος ως θεός, κατά εικόνα των προσοπωγραφιών του που υπάρχουν ως σήμερα καθώς και των αρχαίων Ελληνικών αγαλμάτων. Έτσι τον αποδίδει ο γλύπτης στο μνημείο της παραλίας τις Θεσσαλονίκης και όχι ως βάρβαρο που επιτίθεται στον εχθρό με αγριάδα και ιαχές πολεμικές την ώρα τις επίθεσης.
"...με τρόπο Ελληνικό" αναφέρει ο Ρωμαίος συγγραφέας Κόντιος Κούρτιος Ρούφους ότι ανατράφηκε ο Αλέξανδρος.
Για την αρετή του μιλάνε ο Ισοκράτης, ο Πλούταρχος, ο Αρριανός και άλλοι.
Είχε πει ο Αλέξανδρος στον πατέρα του στη συζήτηση τους για τον Βουκεφάλα."τούτο γούν έφη χρησαίμην άν ετέρου βέλτιον" (θα μπορούσα να αντιμετωπίσω αυτό καλύτερα από κάθε άλλον).
Ο Φίλιππος ο δεύτερος ο Μακεδών κέρδισε μετά από προετοιμασίες και αγώνες χρόνων, μα ο αιφνίδιος θάνατος του, έδωσε την θέση του ηγεμόνα τις Ελλάδος στον νεαρό Αλέξανδρο, ο οποίος πάλι με αγώνες και όχι λόγο κληρονομικότητας κέρδισε την θέση που του άξιζε και ηγήθηκε στην ένωση των Ελλήνων και στην εκστρατεία κατά των Περσών.
Και Έλληνες πολλοί εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στον νεαρό βασιλιά.
Εξάλλου οι Μακεδόνες στρατηγό ονόμαζαν τον πατέρα του και βασιλιά τον ίδιο, όπως αναφέρουν οι αρχαίες γραφές, απότότε ακόμη που ήταν έφηβος.
Ανίκητος ο Αλέξανδρος σε όλη την εκστρατεία. Τα δωσε όλα για την αρετή, τη δόξα, για την αθανασία του, για την Ελλάδα.
Ατρόμητος και πολυμήχανος κι ακόμη εάν κι η τύχη ήταν στο πλευρό του, αυτός την εκμεταλλευτικέ πάντοτε σοφά, όπως αναφέρει και ο Πλούταρχος.
Με σέβας απέναντι στους κατεκτημένους και ιδιαίτερα στις γυναίκες τους, αλλά και αδίστακτος εκεί όπου το έκρινε σωστό.
Τιμώντας πάντα τα θεία, τα Ελληνικά έθιμα με συμπόσια και αγώνες αθλητικούς και μουσικούς, λαμβάνοντας αγάπη από τους συντρόφους του, χτίζοντας τα θεμέλια τις αυτοκρατορίας.
Δεν ήταν ερωτύλος αλλά πολεμιστής και φιλόσοφος όπως αναφέρουν οι αρχαίες πηγές, πολιτικός νούς, σκληρός μεν ευαίσθητος δε."...έστειλε χωριστά στους Αθηναίους τριακόσιες ασπίδες αιχμαλώτων, και μαζί με τα άλλα λάφυρα διέταξε να γράψουν πολύ φιλόδοξη επιγραφή: Αλέξανδρος ο Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων" Πλούταρχος.
Πάντα πρώτος στις μάχες, ποτέ δεν θεώρησε τον ευατό του γιό θεού, ένα τέχνασμα πολιτικό, προφανός του πατέρα του, κάτι το οποίο ακουγόταν ευχάριστα στα αυτιά των Ελλήνων και φόβιζε τους βαρβάρους όπως αναφέρει ο Κόντιος Ρούφος Κούρτιους.
Και έκλαψε πάνω στο πτώμα του Δαρείου, τιμώρησε τον προδότη - Πέρση φονιά του.
Ταπεινός αλλά και ίσως αλαζόνας ορισμένες φορές, δίκαιος στις μοιρασιές όχι μόνο των λάφυρων απ΄οτις μάχες αλλά και στο πιο απλό πράγμα που δεν είναι άλλο από αυτό του φαγητού στην ώρα του δείπνου.
Η εκστρατεία στην Ινδία δεν ήταν προσχεδιασμένη, ο στόχος ήταν μόνο οι Πέρσες, αλλά ο Αλέξανδρος ήθελε να κατακτήσει όλη τη γη, και ίσως να το είχε στο μυαλό του από πριν αρχίσει την εκστρατεία, να ενώσει δηλαδή όλη την ανθρωπότητα και να μην υπάρχουν έθνη και φυλές και ότι Ελληνικό και καλόν και ότι κακό και βαρβαρικό όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, να μη ξεχωρίζουν οι άνθρωποι ούτε από το χρώμα του δέρματος, ούτε από τα ρούχα .
Έλληνας βασιλέας και έτσι δημοκράτης κατά κάποιο τρόπο ο Αλέξανδρος, άφησε ανολοκλήρωτη την εκστρατεία στην Ινδία λόγο τις διαφωνίας των Μακεδόνων του και γύρισε πίσω να ετοιμαστεί για κατακτήσεις στη δύση.
Ας σημειώσουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν προσκυνούσαν τον βασιλιά τους.
Ο θάνατος του φίλου του Ηφαιστίονα του στοίχισε πολύ και όχι μόνο γιατί ήταν ο καλύτερος του φίλος, αλλά και γιατί Καθώς ο Αλέξανδρος είχε ταυτιστεί με τον προγονό του Αχιλλέα, είχε ταυτιστεί και ο Ηφαιστίονας με τον Πάτροκλο.Και είδε ο Αλέξανδρος ότι το τέλος του έφτανε καθώς έβλεπε την ιστορία να επαναλαμβάνεται.
Ο Αλέξανδρος ταξίδεψε για τα Ηλύσια πεδία, οι άνθρωποι του φαγώνονταν μεταξύ τους, αλλά ο κόσμος που ονειρεύτηκε ο Αλέξανδρος, μερικός είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά με την Ελληνιστική περίοδο, μία περίοδο που δεν μας την διδάσκουν στα σχολειά όπως θα έπρεπε.
Θεός ο Αλέξανδρος, ένας θνητός θεός. Κάτι που γνώριζε καλά.
Προσέφερε στην ανθρωπότητα τόσα όσα ίσως κανένας άλλος δεν έχει προσφέρει, και αυτό όχι γιατί υπολογίζεται αριθμητικά η προσφορά του, αλλά ποιοτικά, Επειδή χωρίς αυτόν οι επόμενοι που προσέφεραν ίσως εξίσου πολλά και ίσως και περισσότερα, δεν θα υπήρχαν καν εάν ο Μακεδόνας βασιλέας δεν είχε επιτελέσει το έργο του.
Και οι αρχαίοι ιστορικοί πρώτοι τον κήρυξαν Μέγα, γιατί ως τότε κανένας άλλος άνθρωπος δεν έφτασε τα κατορθώματά του και από τότε μέχρι σήμερα κανένας άλλος δεν βρέθηκε να τον ξεπεράσει σε όλα, και έτσι παραμένει ο Μέγας και στις μέρες μας.
Η ιστορία κατέγραψε την διαδρομή του στη ζωή και στο θάνατο, κιαι λέω θάνατο γιατί μπορεί να πέθανε ο Αλέξανδρος αλλά η αδερφή του η Θεσσαλονίκη γοργόνα έγινε και ρωτάει τα καράβια που συναντάει "ζει ο Μέγας Αλέξανδρος;"
Ζει ο Αλέξανδρος όταν η ζωή κυριαρχεί, όταν υπάρχει πολιτισμός. όταν το ονειρό του ζει, όταν ζεί μες στα μυαλά και στις καρδιές των ανθρώπων.
Σήμερα όμως περιγράφουν τον Μακεδόνα βασιλέα ως ομοφυλόφιλο (στα μοντέρνα gay, είναι άραγε πιό σικ έτσι; ) κτηνοβάτη, σφαγέα, λένε ότι δεν ήταν Έλληνας, επίσης μερικές φορές φυλετικά τον ονομάζουν Σλάβο.
Και κάποιοι μας λένε ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν Έλληνες, που φτάσαμε ε;
Άλλοι πάλι τον θέλουν να προσκυνά Εβραίο ραβίνο, τον παρουσιάζουν ως μπεκρή και μπάμια θα έλεγα, όπως στην ταινία του Oliver Stone "ALEXANDER".
Ας ήταν άλλης εθνικότητας και θα βλέπαμε άλλον Αλέξανδρο στις ταινίες και στα σύγχρονα ιστορικά βιβλία.
Και εμείς που έχουμε αυτό το μνημείο το βεβηλώνουμε με σπρέι και μαρκαδόρους, με σκουπίδια και με την φθορά του κτίσματος από τα ποδήλατα και τα πατίνια. Παιδεία, αυτό χρειάζεται.
Όταν περπατώ και φωτογραφίζω το μνημείο σήμερα αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι έναν Φίλιππο να προετοιμάσει το έδαφος και να φέρει στον κόσμο έναν Αλέξανδρο, για να σωθεί η ανθρωπότητα.
Και βλέπω την αντανάκλαση του βασιλέα στο νερό σαν να έχει κατέβει από το βάραθρό του, ταπεινωμένος και προσβεβλημένος.
'Ύστερα πάλι σκέφτομαι, άραγε κατέβηκε γιατί σήμερα τον ταπεινώσαμε αδίκως ή κατέβηκε για να έρθει κοντά μας να τιμωρήσει τους κακούς και να ευεργετήσει τους καλούς...!
" Όποιος λοιπόν, κατακρίνει τον Αλέξανδρο, ας μην τον κατακρίνει αναφέροντας ως παράδειγμα μόνο όσα είναι άξια κατάκρισης, αλλά, αφού λάβει υπ όψην του ολόκληρο το έργο του Αλεξάνδρου, ας αναλογιστεί ποιός είναι αυτός που κατακρίνει και σε ποιά ταπεινή θέση βρίσκεται και πόσο σπουδαίος ήταν εκείνος και σε ποιό βαθμό ανθώπινης ευτηχίας έφτασε, αφού αναμφίβολα έγινε βασιλιάς και στις δυο ηπείρους και το ονομά του έφτασε παντού, ενώ ο ίδιος είναι ασήμαντος, ασχολούμενος με ασήμαντα πράγματα και αδύνατώντας να τακτοποιήσει έστω κι αυτά.
Γιατί, εγώ τουλάχιστον νομίζω ότι στην εποχή του δεν υπάρχει κανένα έθνος ανθρώπων ή πόλη ή άνθρωπος, στον οποίο δεν είχε φτάσει το όνομα του Αλεξάνδρου.
Κι ούτε νομίζω ότι ο άνδρας θα μπορούσε να γεννηθεί χωρίς τη θεία θέληση, αφού δεν έμοιαζε με κανέναν αλλον από τους ανθρώπους....
...Βέβαια, και εγώ ο ίδιος κατηγόρησα κάποιες πράξεις του Αλεξάνδρου στο συγγραμά μου, αλλά καθόλου δε ντρέπομαι να θαυμάζω τον ίδιο τον Αλέξανδρο. Αυτές τις πράξεις τις κατέκρινα και λόγω τις αγάπης μου για την αλήθεια και ταυτόχρονα για την ωφέλεια των ανθρώπων. Γι αυτό το λόγο κι εγώ ο ίδιος παρακινήθηκα γι αυτή τη συγγραφή με τη βοήθεια του θεού.
Αρριανός. "Αλεξάνδρου ανάβασης"
