Βουλγάρα τουρίστρια. Έρχονται οι γείτονες μας με λεωφορεία μόνον πλέον,(το τραίνο, τέλος) εκτός από αυτούς που έχουν οικονομική άνεση. Έρχονται έστω για μία ημέρα να δούνε την πόλη, την πόλη που πάντα λαχταρούσαν αλλά ποτέ δεν έκαναν δικία τους αλλά μερικοί την θεωρούν δικιά τους, 'οπως εμείς την Κωνσταντινούπολη!!! Μαγεμένοι από την νύμφη του Θερμαϊκου, με γνώση ότι αυτοί είχαν χάσει παλιότερα το τραίνο λόγο του Κομουνισμού.
Μετά από κάποια ώρα πηγαίνουν όλοι στο εμπορικό κέντρο COSMOS!
Λένε ότι εάν αγγίξεις το δάχτυλο του αγάλματος αυτού (εάν το άγαλμα δεχτεί) θα ξαναγυρίσεις στην Σαλονίκη!!! (λέτε;)
Να προσθέσω ότι υπάρχουν Βούλγαροι που δεν γνωρίζουν το όνομα τις πόλης μας, και νομίζουν ότι απλά οτι ονομάζεται
Солун ( Σολούν )!!!
Η Σφήκα (και όχι Σφήγκα όπως είναι η ονομασία του μυθικού τέρατος). Τελικά έχει μείνει αισθητική στους Έλληνες. Ωραία τροποποίηση!
"Πως καταντήσαμε λοχία", έλεγε ένα παλιό τραγούδι. και δεν ξέρω τι είδα ως χειρότερο απ όλα, ίσως αυτό που δεν φαίνεται στην εικόνα. Το άκουσμα των παιδιών αυτών, αυτό που "παίζανε" ...."χαμένα, χαμένα πολιτισμικά, με αυταπάρνηση τις πολιτισμικής τους κληρονομιάς, χαμένα μέσα στην άγνοια τους για το τι είναι πολιτισμός και κουλτούρα, αλλά με την μερική γνώση τις αδιαφορίας των ανθρώπων και την κατάντια τις χώρας.
... "Ευρώπη" η Σαλονίκη μας!!!
Αγώνας για το φαί, Αυτό σκέφτηκα καθώς αντίκρισα τον ξένο, και λέω ξένος γιατί εμφανισιακά που τον είδα δεν έμοιαζε για Έλληνας, πέρα από την τέλεια Αγγλική προφορά του.
Ο φωτογραφικός φακός μπορεί να τον "έπιασε" σε στιγμή χαλάρωσης (απογοήτευσης) άλλα η αγωνία του κυρίαρχη , τον οδηγούσε να εκφράζει το τραγούδι με πόνο και αγωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου